Aínda hoxe, igual que cando eu era un neno, cando nais e avoas andan a arranxar flores para levar ós cemiterios, pais ou avós traen para a casa a máis fermosa cabaza que dou a leira para que os nenos a baleiren e lle acendan a vela, ou alomenos que a miren e que rían con ela. Por sorte hoxe xa todos os nenos poden gozar da súa cabaza. Xa as podemos mercar nos comercios e ata poñer o disfraz de jalogüin para celebralo.
Tamén nos quedan as castañas e poder quentar o corpo cunha boa queimada.
Cámara Olympus E-400, ISO 100, distancia focal 22 mm (eq. 44 mm), f/8 - 1,6 sg, trípode
Xa empezan a aparecer os cogumelos polos nosos montes, pronto as cores do outono cubrirán as nosas paisaxes e os diminutos gnomos voltarán ós seus traballos.
Cámara Olympus E-400, ISO 100, distancia focal 150 mm (eq. 300 mm), f/8 - 1,3 sg. filtro polarizador e trípode.
Levaba tempo con ganas de fotografíar unha anduriña.
Voando son moito máis rápidas que mín e non as dou pillado, pero onte, paseando polas rúas de Neda, os meus colegas do Grupo Bazán de Fotografía atoparon este niño, e non me poiden aguantar as ganas de ensinárvolas.
Sintoo moito si lle roubei a idea a alguén, pero estas son as miñas para compartir con todos.
Cámara Olympus E-400, ISO 100, obxetivo 40-150 mm (eq. 80-300 mm), Flash Metz Mecablitz 48-AF1
Hoxe quero chorar, porque me peta e porque me sale... de dentro. E xa chorei, e choro cando escribo e chorarei máis. E quero dicilo aquí, a todos os que me visitades.
(Si non queres bágoas, por favor pasa a calquer outra entrada ou abandona o blog)
Hoxe os lentes que agachan os meus ollos non poden agachar as bágoas que salen deles. Choro por mín, que o necesito. Por tí, que estás ahí. Porque estou triste, quero chorar.
Choro polos do avión de onte.
E choro, pola vida. E choro porque son felíz, polo que teño, que é meu... e faime felíz.
E porque quero chorar.
Pola miña xente, os meus amigos, o meu mundo.
Por todos os que nunca coñecerei nin seredes nada na miña vida.
Por todos os que xa non estades aquí.
Porque hoxe necesitaba chorar, choro aquí e quero compartir as miñas bágoas con todos os que necesitedes chorar, polo que sexa, pola vida ou pola morte, polas inxusticias, polo amor, pola felicidade...
Porque chorar non é malo.
Agradezo que non fagas comentarios nesta entrada.
Si queres compartir en silencio as túas bágoas conmigo envíame un correo a xanxenfotos@gmail.com con asunto "B". Ti decides si queres comentarme algo.
... e un poema para compartir: Aproveitando o tempo que temos para vivir.
Aproveitando o tempo que temos para medrar.
Aproveitando o tempo que temos para soñar,
para crear, para loitar e para facer.
Facer da vida un soño para medrar creando vida, e para medrar soñando.
Auga,
que molla a vida que vive da auga,
do aire e da luz.
Que chova e que trone,
e que os soños das fadas nas nubes
non deixen que borre o desexo do Sol.
Auga,
que cambia os camiños do home,
da herba e da flor que se molla.
Quente,
que baña os corpos espidos
das musas etéreas nas termas do amor.
Auga,
que beben das fontes da terra
os sedentos de vida.
Que esculpe nas pedras figuras
pulindo os cantos,
furando nos ocos,
deixando o recordo do tempo,
mollando as gorxas que cantan:
(Pido desculpas ós que xa o leerades no blog do Grupo por repetir o poema e por suprimirlle a primeira estrofa, pero para esta entrada gustoume máis así).
Cámara Olympue E-400, ISO 100, distancia focal 42 mm. (eq. 84 mm), f/8 - 1/15 sg., filtro polarizador e trípode.
Hai uns rapaces na miña terra que se fan chamar "Los Tigres del Cañotas", creo que é porque todos beberon das fontes que hai perto do río que lles da o nome (agora chámanlle río Cádavo), o de tigres non entendo ben porque é.
Coa chegada do estío, as nosas costas enchense de cor, praias ateigadas das cores de moda, das cores da xente, das cores dos coches, as toallas, os parasois, os papaventos...
pero aínda nos quedan as praias do sur, onde o solpor se enche da cor natural, de verdes, azuis, amarelos... que tinguen quilómetros de costa pola que pasear, ollando as gaivotas,
sentindo as correntes que moven a area, que traen as mensaxes de naufragos tolos que ninguén lee.
Onde nos levan os contos dos vellos que voltan á casaco cheiro da auga dos mares amigos. As donas da rúa escoitan e agardan que pasen os días. Os nenos agachan os soños, as rúas tranquilas.
Nesta curiosa "praia de fina area" ó pé dos acantilados de Loiba, na comarca de Ortegal, tamén pode verse un curioso sistema, hoxe en día motorizado, para subir as barcas ós seus refuxios.
-Cámara Olympus E-400, ISO 100, distancia focal 14mm (eq. 28mm) f/8 - 1/80 seg. Filtro polarizador e trípode.