Outro día de quedar na casa mirando a caixa das fotos.
Ollando esta fotografía que fixen hai un mes no Cabo Prioriño, pouco antes de que nos confináramos na casiña por culpa de este virus que está a gobernar o mundo, víñaseme á cabeza a lembranza daquel día: frío, choiva ás veces, moito vento que brúa no aceiro que conforma o mirador de aves mariñas e unha bonita luz que me permitiu traerme algunha imaxe chula da borrasca que traía o Océano Atlantico entrando na ría de Ferrol, do faro, do solpor...do solpor que ilumina este moderno e metálico edificio no que algún día o politico de turno puxo a placa conmemorativa que nos lembra e lembrará ás vindeiras xeneracións que o visiten no futuro, que un día pasou por aquí para agasallarnos con isto, un centro interpretador dunhas ruínas arquitectónicas das baterías militares do século XVIII que trasladaron para aquí coa construcción do porto exterior etc, etc.
Non sei... a min paréceme máis ben un edificio esquecido e abandonado que non interpreta nada e que non serve nin para abrigarse cando chove e vai vento , e isto seino por experiencia propia.
#quedonacasa
Ningún comentario:
Publicar un comentario